Schadevergoeding van € 370.000,- toegekend; Amerikaanse taferelen?
Een accountant werkte bijna 25 jaar bij een accountantskantoor en maakte daar veelal weken van zestig uur, maar kende ook uitschieters van tachtig uur per week. De accountant kreeg door deze werkdruk een burnout en kwam in 1998 in de WAO terecht. De werknemer heeft vervolgens een lange juridische strijd gevoerd met [uiteindelijk] een mooi resultaat. Wat was er voor nodig? En waarom duurde het traject zo lang?
In 2001 heeft de werknemer de eerste juridische stap gezet. Hij meldde zich bij Bureau Beroepsziekten van de FNV. Vervolgens is de zaak aan de kantonrechter voorgelegd. In eerste instantie werd de werkgever – na lang procederen en onderzoeken – in het gelijk gesteld en werd een aansprakelijkstelling en bijbehorende schadevergoeding voor de werknemer afgewezen.
De accountant liet het er niet bij zitten en is in hoger beroep gegaan bij het Gerechtshof ‘s-Hertogenbosch. In 2009 volgde het oordeel van het Gerechtshof: “werkgevers kunnen de risico’s van een burnout niet zomaar afwentelen op een werknemer. In plaats daarvan dient een werkgever een deugdelijk beleid te voeren, dat erop is gericht om dit juist te voorkomen”. Het Gerechtshof oordeelt dat de werkgever aansprakelijk is voor de door de werknemer geleden schade.
Over de hoogte van de schade kunnen partijen het vervolgens niet eens worden, zodat wederom een gang naar de rechtbank wordt gemaakt. In deze procedure was een gerechtelijk eindoordeel over de hoogte van de schikking niet nodig, omdat partijen in 2012 een minnelijke regeling bereikten. De accountant ontvangt € 370.000,- van zijn werkgever. Een record in Nederland.
Voor werkgevers is het dus van belang dat, indien een dergelijke kwestie zou spelen, aangetoond kan worden dat een preventief beleid is gevoerd ter voorkoming van dergelijke problemen. Een werkgever moet de werkomstandigheden van de werknemers kennen en daar zoveel als mogelijk preventief op inspelen. Alleen reageren op ontstane problemen is dus niet voldoende.
